Un racó on abocar el que sóc, el que voldría ser i el que seré.

Perdone la conozco?

Així comença una conversa curiosa...

Ja em guaitava al autobús...
Mirava d'una manera curiosa,
l'hi he notat...

No sé si era el pit,
la timidesa que m'ha agafat,
o senzillament,
quelcom que l'hi ha agradat.

Al baixar del primer autobús,
creia que li perdría la pista,
però no,
ell també feia trasbord,
agafem el segon autobús,
tots dos.

Quan arribo a la meua parada,
vaig pensant si baixarà o no,
per que es remou en el seient,
es tomba... suposo que per mirar-me,
jo faig com si no ho veiés.

Xino xano vaig caminant,
per arribar on vaig,
i de cop i volta,
sense esperar-ho...
sento una veu que m'atura.

Perdoneme, la miraba y...
creo que la conozco.
-Uns ulls curiosos,
pero respectuós-

a mi no me suena conocerle
-El miro fixament-
igual le sueno de verme por el barrio

No lo sé... pero perdone...
està usted casada?

Sí señor.Lo estoy.

Y bien casada?

-faig cara de circumstàncies-
Si, señor.

Es que... perdone, pero es que busco una amistad,
con quien poder hablar
de cosas que no puedo contar a los demás.

-jo cara de tonteta-

Pero si usted esta casada...
no podrá dedicarme tiempo a mí.

-Jo muda, pero no deixava de mirar-li als ulls-

Perdoneme, buenos días.

Lo siento... -no sabía que més dir-li-

5 comentaris:

issis ha dit...

wow, que encuentro tan personal y humano. con los tiempos que corren, en los que estamos tan lejos de todos.
¿como te sentiste después?

Anònim ha dit...

Conociendome lo poquito que me conoces :) es de bien suponer que me ruboricé, me emocioné, me conmovió y quizàs le hubiera dicho que le escucharia encantada esos secretos inconfesables, si no fuera por que al saberme casada lo descartó de antemano.
Un abrazo enorme, que paseis buenas fiestas!! Y me encanta leerte por aquí, con lo poco que escribo ultimamente...
Gemma :)

issis ha dit...

Feliz año, creo que le tenías que haber dado un papelito con la dirección de tu blog :)

Anònim ha dit...

Noooooo que se asustaría de mí, seguro! Feliz año guapo!

Ferran Vital ha dit...

M'ha agradat molt aquesta història. "No per estar casada no pots escoltar als altres, oi?"

Totalment d'acord.

Fins aviat, un plaer llegir-te!

Seguidors

Arxiu del blog